“Ik ben denk ik gaan coachen omdat ik nogal hardleers ben.”Dit zei ik laatst tegen een client. Dat leidde tot nogal wat verbazing en dat was natuurlijk ook het beoogde effect van die onthulling.
Hardleers zijn betekent in mijn ogen dat je niet snel iets leert. Je hebt de kans om iets te leren op het moment dat de realiteit niet overeenkomt met wat je ervan had verwacht. Dan is het vaak het beste om even om te schakelen en te handelen naar stand van zaken:
- Lekke band: band vervangen, bellen dat je afspraak niet haalt, erachter komen dat je nieuwe auto geen reserveband heeft, realiseren dat je niet weet hoe de bandenrepareerset werkt die wel in je auto zit, anwb bellen, afspraak afzeggen.Wat de gemiddelde mens hiervan leert, is dat hij of moet uitvogelen hoe zo’n set werkt, of een reserveband in zijn auto leggen. Bij mij zijn er minstens nog twee andere lekke banden voor nodig om dat te leren.
- Huissleutels voor de zoveelste keer kwijt: zoeken en vloeken totdat je ze vindt onder de krant die je bij het ontbijt zat te lezen. De oplossing is natuurlijk je sleutels bij thuiskomst altijd op dezelfde plek leggen. Om dat onder de knie te krijgen ben ik een maandje of twee aan het stoeien geweest. (Zo ben ik ook nog elke dag bezig handiger om te gaan met een chronische beperking die ik een jaar of tien geleden heb opgelopen. )
Hardleers dus. Gelukkig beschik ik ook over een nogal flegmatisch doorzettingsvermogen waardoor ik weliswaar heel langzaam doorploeter, maar nooit opgeef. Dus voor een conflict of kleine crisis die een ander in één keer oplost en dan ook zo dat die zich niet meer voordoet, moet ik drie, vier of misschien nog wel meer methoden, truucjes of handigheidjes verzinnen en uitproberen voordat het me lukt om me niet voor de zoveelste keer aan dezelfde steen te stoten. Daardoor heb ik net wat meer leerervaring dan mijn cliënten en die die voorsprong maakt me geschikter als coach.
Aan een client onthullen dat ik hardleers ben, doe ik dan ook om haar of hem te laten inzien dat leren lastig kan zijn en aandacht behoeft. Want als ik iets geleerd heb van alle worstelpartijen met mijn eigen onvolkomenheden, is dat je beter en sneller leert als je jezelf serieus neemt en gericht aandacht besteed aan het onder handen probleem. Die flegmatiek waarover ik het had, uit zich in gedachten als:
- Ach, het is toch niet zo erg als je even je sleutels niet kan vinden,
- Nou ja, iedereen heeft wel eens een lekke band,
- Ja, pijn is lastig, maar je moet niet zeuren en gewoon een beetje doorbijten.
Dat is jezelf niet serieus nemen. Als ik dat wel zou doen, zou ik veel eerder de routine hebben ontwikkeld om mijn sleutels op een vaste plek te leggen, bij aankoop van een volgende auto even de bandenkwestie adresseren en ik zou slimmer en doortastender omgaan met chronische pijn en fysieke beperking. Erkennen dat je een probleem ervaart, dat probleem dat juiste zwaarte geven waardoor het vinden van een duurzame oplossing de juiste prioriteit krijgt, en klaar! Je stoot je nog meer één of misschien twee keer aan dezelfde steen.