Het was zo’n drie jaar geleden toen ik een nieuwsbrief ontving van het Tijdschrift voor Coaching om te melden dat ze een website voor coaches hadden opgezet: Coachweb. ‘Om coaches in staat te stellen met elkaar op een bij de tijd passende manier te communiceren en een platform te bieden waarop zij zich kunnen profileren’ of zoiets was de doelstelling. Omdat ik graag bij de tijd passend communiceer en ik zeker niet wars ben van een stevig potje profileren, maakte ik meteen een profiel aan en wachtte af.
Als snel kwamen de eerste vragen op het forum. Of iemand een goedkope gesprekruimte wist in Zaandam; of € 75 niet een te hoog uurtarief was. Wie er een boek had over inner child therapie, enzovoort, enzovoort, enzovoort. Nu had ik mijn collega vakbroeders en zusters toch al niet zo hoog zitten (ik ben een keer naar ‘de dag van de coach’ geweest en heb toen nog weken last gehad van maagklachten en weke knieën) maar dit niveau bleef toch ook nog ruim onder mijn verwachting steken.
Ik keek nog wel af en toe op dat web, om te zien wat het zou worden. Toen kwam ik opeens bij een forum een vraag tegen van een coach die op zoek was naar een iemand die een groepje eigenwijze ondernemers en managers drie dagen wilde begeleiden in een chatteau. De titel van zijn oproep was: Wie durft? Vond ik wel leuk. Maar mijn collega-coaches niet.
Het was tenenkrommendbeschamend om te zien wat die brave man voor reacties kreeg van het schuim der natie. Er was een meneer, die zonder verder te vragen, al wel wist wat die ondernemers nodig hadden: een driedaagse cursus ‘van binnen stil worden’ en dat kon die meneer natuurlijk heel goed. (Hij was zeker goed, want ik werd alleen van het idee al helemaal stil van binnen.) Een mevrouw gaf geen antwoord op de vraag maar had commentaar op de foto van de coach die de vraag had gesteld. (Op de foto stond natuurlijk Rob van Wissen met een bruine kop met daarop een witte fedora). Die mevrouw vond Rob meteen al arrogant en wilde zeker niets doen met zo’n stelletje eigenwijze mannenmanagers. En nog iemand stuurde Rob een mooi gedicht over luisteren.
Om een beetje tegengewicht te geven en nog iets te redden van het aanzien van ons vak heb ik toen ik gereageerd. Ik antwoordde: “ Kom maar op”. Binnen een half uur belde Rob me op en drie maanden later zat ik met hem en een stel eigenwijze managers en ondernemers in het Chatteau.
Ik volg de ontwikkeling van die site nog wel een beetje. En ik hou me, zoals dat hoort, op de hoogte van de vakliteratuur. Te vaak, wanneer ik een vaktijdschrift lees, of zo’n site bezoek, of weer een email krijg van een collega uit een linkedincoachgroep, bekruipt me weer dat weeë gevoel in m’n knieën. We hebben geloof ik ruim 30.000 coaches in dit land en meer dan twee derde daarvan is vooral bezig zijn of haar eigen trap naar de hemel te bouwen. Als u bij ze komt, wordt u met veel bombarie die trap opgeleid en mag u, als u maar goed naar uzelf luistert of naar uw inner child, of als u maar goed doorademt en de juiste thee drinkt, een glimp opvangen van die gelukzaligheid die zich bovenaan die trap bevindt. Ongeacht uw vraagstuk weet de coach al dat die trap van hem de oplossing voor al uw problemen is. Heerlijk. Ik heb net nog even op het coachweb gekeken. Dit was de eerste vraag die ik tegenkwam op het forum:
‘ Wil jij iemand mee laten kijken naar iets waar je in vastloopt? Nieuwe inspiratie en ideeen opdoen? Een frisse wind door je eigen ideeën? Kom met me wandelen op 21 maart.”
Geef mij maar Capdenac, denk ik dan. Lekker bikkelen over echte dingen met eigenwijze ondernemers.
